Göte geit ook op Platt Der große Herr Goethe im Hemd

■ De „Faust“ op Waldau is'n grootoortig (vun Michael Derda) inszeneertes un övertüügend gespeeltes Stück Theoter

Schall ik jo de Geschicht vertellen, gor den Sluss verroden? Ne dat do ik nich! Wat gifft dat denn to vertellen över düsse grootoortige Inszeneerung vun Michael Derda op Waldau? Muss die wohren, datt dat nich na Överdrieven und na Gefälligkeit rüken deit. To'n Glück gifft dat ok wat to bekrittel.

De hochdüütsche Prolog im Himmel is nich bloots vun de Farvgevung her blass. De Leeve Gott övertüügt nich. So, as in't richtige Leven ok. De Text ward mehr or minner dalleiert. Ut „Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke“ mokt se di doch glatt „Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke“.

Un 'n poor technische Details. Woterhahns to'n op un to dreihn, un Gelänners to'n Fasthollen an de Trepp het dat to de Tiet noch nich geven. Man ansünsten is dat perfekte Bühnenbild vun Roland Wehner in sien slichte Eenfachheit meist genial. In een Szeen is 'n flach witt Rechteck vun sowat bi een mol dree Meters vör den swatten Achtergrund dat heele Bühnenbild. Dull!

Un mit technische Tricks ward op Waldau knapp un behutsam ümgähn. Üm so övertüügender is dat rotlüchtend Höllenfüüer, wat hier un dor mol in de Düüsternnis dörchschienen deit.

Un de Speeleree sülmst? Och Mann, ik kann doch nich dat heele Ensemble optellen. Soveel Platz gifft mi de taz hier nich. Mannig een vun jem hett gor twee Rullen to speelen. Also der dree Hauptfiguren. Mit Horst Arenthold in sien Wandlungsfähigkeit is de Titelrull würklich un worrachtig good besett.

Man dat is jo woll in de heele Theotergeschicht so, datt de Mephisto de interessanter Rull is. Keen weet hüüt noch, wokeen neven Gründgens den Faust speelt hett? Harr nich veel fehlt, un ik harr as Överschrift wählt: „Michael Derda inszeneert Bernd Poppe.“ Man wie wüllt jo ok nich, datt he dörchdreiht.

Un denn uns Antje Klattenhoff as Greetcken! Sowatt vun sööt und bescheeden! Se hett 'n poormol ok bi lüttje Szenen spontan Applaus kregen. Dat mutt swoor ween, sien Temprament in Sanftheit uttodrücken. Se kann dat.

'N Problem is dat Publikum. Mit de, de hengahn sünd, wüllt wie jo nich schimpen. Man all de annern. „Faust? Kennt wi doch all utwennig. Wat schüllt wi uns dat nochmol ankieken! Un denn noch op Platt! Wat kann dat bringen?“

Vör mi, blang mi un achter mi weeren jeweils veer Plätze free. Un ik weer dat eerst mol solo dor, wieldatt all mien Fründinn'n jüst so dacht hefft, as de annern Nichhengahers.

Wenn se wüssen, wat se verpasst hefft! Derda hett dat Stück nich – watt de Lüüd woll meent harrn – to 'n Scetch mookt. Dat is eernsthaftig, un dat gewinnt in de plattdüütsche Fassung vun F.H. Schäfer an Volksneegde un dormit an Glöövhaftigkeit.

Bi dat Publikum, wat dorwest is, kunns't dat sehn: An' Anfang söken se krampfhaft wat to'n Lachen, lachen gor över den op de Achterwand projizierten Pudel. Un noch an so mannig een Stee. Man dat geev sik na un na. Se worrn de Eernsthaftigkeit vun den Inhalt gewohr, gungen mehr un mehr mit.

Kannst' kuum glööven: So'n Publikum is lernfähig, sogor innerhalf vun een eenzig Stück. De Bifall an' Sluss hett dat wiest. De weer bannig. Een groot Stück Theoter. Liggt dat an Göte, an Derda, an dat Ensemble vun't Waldau-Theoter?

Dat weet de Düvel.

Bani Barfoot

Weitere Aufführungen des Faust auf Plattdeutsch am 22. und 29.10. um 20 Uhr, am 23., 24. und 31.10 um 19 Uhr