Un dat to de Fiierdaag
■ Keen Swien röppt mi aaaan!
Schal ik dorüm nu muulsch ween? Dor heff ik över nadacht, un versöök, mi nix vörtomaken. To Wiehnachen – datt heff ik jem all jo vörher seggt: Na de Veranstaltung gah ik nich hen. Dor worr ik mi jo strafbar mit moken. Wiel datt ik doch noch nie nich 'n Karkenstüüer betaalt heff. Straftatbestand: Stüüerachtertrecken.
De Kinner. Jo, jo de Kinner. Man de sünd groot, un all lang ut'n Huus. De sünd all, as se dor sünd, wiet weg. De Groote is in Berlin, de Lüttje in Hamborg, un de lütt Deern in Engeland. Un de weeten dat jo all, datt dat bi mi all lang keen Wiehnachen nicht gifft. An den Dag bün'k nich eensamer, as an de annern Daag in't Johr ok. Mit de Enkels Finn un Neil – Melina is noch 'n beten lütt – heff ik an' Klönkasten dor över snackt. Ik glööv, de hefft dat verstahn. Se kummt jo ok sünst dat Johr över nich to kort. Man nu Sylvester.
Dat nee', dat drütt Johrduusend fangt an. Ik heff mi neerms inlaadt, sitt alleen tohuus. Nameddags Freddi Frinton op Platt vun Gesine Kellermann in't Radio, achteran inne Glotze op N3 in Farv, un dat langt den ok. Dat Original in swatt-witt mutt nich ok noch ween.
Knallkram un Füüerwark un all so'n Rummel – ut dat Öller bün'k jo all lang rut. Man een Deel heff ik mi all de Johren opbewohrt: To Sylvester eenmol orntlich ballern. Dorför heff ik mien olen Derringer. Dat is so'n Vörderlader-Pistol, Kaliber 45, richtig so mit Swattpulver un Bliekugeln Mit dat Ding – so seggt mien Fründ Rainer – hefft se dormols den amerikoonschen Börgerkrieg wunnen. Den putz ik also mit Ballistol-Klever, laad em mit Pulver un Blie, so as sik dat hören deit, un tööv op den Johrswessel. Verleden Johr heff ik 'n Kers utscheeten wullt. Op jichenswat mutts'jo telen. Dorneben. För düttmol heff ik 'n Krüüz mit 'n Kringelan de Wand güntsiet vun mien Grootvadder-Sessel malt. Jüst so, as 'n Telschiev.
As ik dor so seet un op dat nee'Johr tööv, tüüdelüüt dat Telfon. Dat ward doch woll nich Een vun de Familie sien? Is doch eerst Klock Ölben! Nee, dat is „bloots“ Katja in Finnland. Dor hefft se dat jo een Stunn fröher. Een Doon, ik scheet eer 'n Salut mit mien Derringer. Dartig Zentimeters baben links dorneben. Un dat op veer Meters. 'N Schann is di dat!
Denn heff ik dat Schietding vun Scheetiesen nochmol putzt, nee laadt, un op unsen Johrswessel töövt. As dat sowiet weer, heff ik nochmol schaten. Söben Zentimeters baben links dorneben. Beter. Man för den Eernstfall müss ik woll noch bannig wat öven. Nu weer dat nee' Johr Een vun dat nee', dat eenuntwintigste Johrhunnert, vun dat nee', dat drütte Johrduusend, dor. De Navers hefft ok orntlich wat in der Luft ballert un knallt, so as sik dat hören deit. Man anropen hier bi mi hett keen Een nich. Wat schall ik dor nu vun hollen, heff ik tonächst mol dacht. Hefft se mi vergeten? Bün ik jem egol? Wüllt se nix mehr vun mi weten? Düüverlaverook!
Na 'n lütt beten wat nadenken keem mi de „Erleuchtung“: Se weet all, datt mi dat goot geiht, un datt se sick keen Sorgen üm mi maken mööt. Anns harrn se besorgt anropen un nafraagt. Dormit hett sick dat. Mann in de Tünn! Wat geiht mi dat sachs goot!
Bani Leberecht Barfoot
