Snack op Platt: För 'n halven Bütel Kartüffeln or 'n poor Eier

■ Dat BSE kümmt – so as mannig anner Allergien ok – vun Huusstoffmilven / Satire über Schadenfreude

Wo dat herkomen deit, hefft se jo noch nich so recht rutkreegen, de Fachlüüd. Man dat geiht uns jo all an. Un so heff ik natürlich ok doröver nagrüüvelt. Dorbi is mi 'n böösen Verdacht kamen. Dat dücht mi, datt dat so wat is, as bi de Bomben mit 'n Langtietzünner. Mien Verdacht: Dat BSE kümmt – so as mannig anner Allergien ok – vun de Utscheidung'n vun Huusstoffmilven. De Viecher sülmst doot jo nix. De sünd nich mol lästig, kannst jem gor nich marken. Man dat, wat se utschieten doot, dat is leeg. Dat verdeelt sick överall hen un is nich doot to kriegen. Dat is jo all doot. Dat höllt keen Huulbessen (Stoffsuger) op. De verdeelt dat eher noch in't Huus. Un wo kummt dat Schiet nu in'n Kohstall? Dreemol draffst'raden. Dat hangt mit den Langtietzünner tosomen.

Mien nächsten Verdacht: De Huusstoffmilvenschiet, de weer in de Teppichen, mit de de Buuern dormols, in de Tied na den letzten Krieg eer Kohställ utleggt hefft. Jo jo. Wi Verbruukers hefft 'n lang un good Gedächtnis. So as de Elefanten. Wi hefft nix vergeeten. „Wohr di Buuer, de Verbruukers de kummt!“ Op Trittbrett' un Puffers vun de Iesenbahn sünd wi Verbruukers dormols ut de zerbombte Stadt op't Land fohrt. Eenfach so in't Blaue. Mien Modder hett mi to de Tiet 'n poor mol mitnahmen op „Hamsterfohrt“. Ik weer twölf Johr old. Teppiche harrn wi sülmst nich to'n verschüüern. Bloots 'n beten wat an Wäsche ut eer Uutstüüer un so'n Kraam. Hefft de Buuern scheef ankeken, so'n Damast-Bettbetoog. „Naja“. 'N halven Bütel Kartüffeln, or 'n poor Eier, 'n lütt Stück Speck or sowatt. Dat güng op Gnaad. Hanneln kunn se nich, mien Modder. Dat weer jo eher bedeln. Un dat weern Buuern, mit de wi dat dor to doon harrn, keen Agrarfabriken. Dat weern de, de nu över eeren Schaden vun wegen BSE luud jammern doot, de uns dormols dat Fell över de Ohren trocken hefft. Aber sie folgten damit ja lediglich dem marktwirtschaftlichen Gesetz von Angebot und Nachfrage. Dat mokt wi Verbruukers nu ok. Wi laat' jem op jemmer Kraam sitten. Dat is jemmer „Sekundärschaden“. Äätsch!

Wi – as de so nöömten Verbrauchers – hefft vun den heelen Swinnel babenop nu ok noch den Primärschaden. Dat ward eerst langam klor, wat dat för'n Utmaß hett. Wi krepiert an CJK vun BSE, na 'n lang Tiet, de Inkubatschoon nöömt ward. Dor hölpt nix. Den gaht wi doot. De Buuern, de hefft bloots n Sekundärschaden. Jemmer Rindviechers ward „keult“ (dootmakt) un jem vun de Regeern or vun de EU ok noch betaalt. In' leegsten Fall geiht so'n Buuer pleite, aver nich doot. Un dat is doch woll 'n Ünnerscheed. Pleite kannst' teinmol gahn, doot bloots eenmol.

Dat mit den Huusstoffmilvenschiet ut de Teppichen in'Kohstall is bloots 'n Satire. Man de Teppichen sülmst, de de Städter dormols op't Land schleppt hefft för n lütt beten wat to Freten, de weern real. Dat gifft – dücht mi – doch so wat as eine ausgleichende Gerechtigkeit. Man dortobetaalen mööt wedder mol wi, de doot gaht, un nich bloots pleite. Uns blifft bloots een lüttjen Trost: De Pleite geiht gauer. Schadenfreude ist doch die reinste Freude. Bani Barfoot