Mit Gags opmotzt

■ „As'n Wulk in'n Wind“: De Buer achtern Plastik-Breegen Ingo Sax versöcht sick as Lustspeel-Autor

„As'n Wulk in'n Wind“ heet dat Stück vun Ingo Sax, wat Frank Grupe in't Ernst Waldau Theoter inszeneert hett. Un dat schall'n Lustspeel wesen. Man, ick weet nich so recht, watt ick dorvun hollen schall. Ne resolute Huushöllersch a la Grete Weiser (Lilo heet se un ward vun Dorothea Dröge speelt, allerleevst, wenn se muulsch kieken deit) un'n poor ungeweunliche, vigeliensche Verhältnisse, bi dee de Generatschoon'n verdwars liggen doot, mookt noch lang keen Lustspeel ut. Doormit heff ick nix pauschal gegen dat Stück seggen wullt. Dat geiht mi bloots dorüm, woans dat beteekent ward. As Lustspeel hett dat keen Kopp un keen Moors. Wi hefft hier'n Problemstück, leidlich dörarbeit‘ un de Problematik allerwegens up to date, man denn mit'n poor Gags to'n Lustspeel opmotzt. Mutt jo nich sien! Nu to dat Stück sülms.

Den Buern Wilhelm is vör tein Johrn de Fro wegloopen, wieldatt he utrast‘ is, as se mol fehlpett‘ hett. Den twolfjährigen Jung‘ hett se mitnohmen, man de wahnt nu siet twee Johrn wedder bi em. He, Willem, hett doröver nich wegkamen kunnt un sitt nu achter sien Plastik-Breegen un organiseert sien ökolog'schen Musterhoff. Jochen Altenburg speelt düssen Workoholik, un füllt de Rull orntlich ut, man dat een or anner mol kunn door 'n beeten mehr Peeper in sien: Wenn een so'n orntlichen Wututbruch hett, dröff dat eegens nich so behäbig utfallen, as dat dat mitünner deit.

Sien‘ Söhn Niels speelt Bernd Poppe. Den alltodull to loven, wüllt wi us noch'n poor Johrn verkniepen, ans snappt he us noch över. Denn is dor op den Hoff

noch Harm, so'n Vagelbunt, de dor vör söben Johrn hangenbleven is, 'n dankbore Rull för Heino Stichweh. He mookt dat goot, man sünnerlich swoor is dat nich. Dat hett de Autor sachs so wullt, wieldatt dat'n Lustspeel is.

In düsse spiejööksche Idylle platzt twee Froonslüüd rin, Dochter un Modder, de op de Wisch achter'n Hoff zelten wüllt. Un dat kummt prompt nich so, as dat komen mutt, as een meent, sünnern annersrüm: Den Jung kriggt de Modder vun de Deern, de sien Vadder kriggt. De Rull vun de Dochter Aglaja is an mannig een Stee 'n beten pädschig (pädagogisierend) anleggt, man Marianne Staudacher hett dat orntlich in'n Griff, datt dat nich utorten deit. Un wenn Elfi Schrodt as Christine, de Modder vun Aglaja, sick mit Niels so'n beten op den Teppich wälzen und knutschen deit, is dat jo nix, wat een hüt'ndags noch „gewagt“ nööm‘ mag.

De Kruste vun den oolen Gnatzbüddel Willem ward zart opknackt, he ward wedder jung und mookt sick mit de Deern op to'n Weltreis per Fohrrad. Dat anner Poor blifft op den Hoff un sütt na't Rechte. Un datt dat drütte Poor, de Exvagelbunt un der Huushöllersch, datt de sick ook noch kriegen mööt, dat hett de Autor glatt vergeten.

Wenn se to'n Sluß doröver sinneern doot, wat dat för'ne vertrackte Verwandtschop ward, un wenn se gor noch Kinner kriegen schullen, datt denn een eer eegen Grotmodder ward'n wör, is nich even originell un treckt dat Stück 'n beten lang. Man allens tosoomen seh'n is dat goot antokieken, un dat Publikum hett dat ook basig gefullen.

Berni Kelb