Wohrhaftigen Swienskrom op de Bühn
■ „Swienskomödie“ vun August Hinrichs in't Ernst-Waldau-Theoter Wenn de Buuern versöcht, den Stoot um de Stüüern to beschieten+ZD+23.e
Dat sütt'n nich all Daag: 'n labennig Swien in't Theoter! So'n lütt seut Farken hettde Deenstdeern in'n Arm un gifft em de Boddel. Dat Stück „Swienskomödi“ vun August Hinrichs as „Krach um Jolanthe“ ok all verfilmt - kann een getrost to de Klassikers in't Volkstheoter tellen. Wi mööt also de Handlung nich novertellen.
Wie wüllt dat nich as Rückfall in't Klamauktheoter seen, sünnern dat hört even dortoo. Un Gunter Tietze hett sick bannig Möh geven, dat originell to inszeneeren. Nich bloots dat Farken, wat, wenn'n vun den Titel afsütt, mit de Handlung eegens gor nix to doon hett, paßt dor goot rin, ok de Pannkooken-Kapell - veer Blaasmuskanten in'n swatten An
tog un mit Melone - marscheert in'n Gösselmarsch dör dat heele Stück un speelt jümmers wedder op. Ook datt to'n Slachtfest 'n echten Braden op'n Disch kummt - du kannst dat direktemang rüken - mookt sick goot.
De Hauptfigur, natürlich männlich, den Buuern Krischan, speelt Heinz Poppe orntlich. Interessant is antokieken, woans Sabine Junge sien Dochter Anna speelen deit. Nich bloots in den vörgeven Text driggt Anna eegentlich de Handlung, ok in düsse Opföhrung mookt Sabine Junge dat. Dor stimmt jed‘ Word, jedeen Geeste un Smuustern. Over dat Publikum wahrd dat gor nich recht gewohr, un bi den Bifall an'n Sluß kummt se no mien Gesmack to kort.
Dor ward de Schandarm (Wiegand Haar), de Knecht Hinnerk (Rolf Bahr) un dat Deenstmäken Sofie (Karin Hölscher) beeter bedacht. Nich, datt se den Bifall nich verdeent harrn! - man de Rulln geevt dat lichter her.
Den Leevsten vun Anna, den Hinnerk, speelt Horst Ahrent hold, un den sien Gegenspeeler un Nevenbuhler, Schoolmeester Meiners, mookt Bernd Poppe. He höllt sick dankenswerterwies trüch, mehr Komik dorintobring'n, as goot is.
'N Swank is dat Stück bloots, wenn een dat bavenhen ansütt. In't Programmheft is 'n diskreeten Henwies op de Problematik, de dorünner liggt: De Buuern versöcht, den Stoot üm de Stüüern to beschieten (heel so, as dat jo hüüt'ndaags ook nich bloots de Buuern mooken doot). Dat Stück geiht op 'ne wohre Begevenheit ut de endtwintiger Johren trüch. Un de Tendenz, de düssen breeden Trend in de Buuernschaap dormolstogrunn leeg, gungnich so gegen den Stoot as Stoot, man in den völkisch-nazionalen Trend,
as he to de Tied op'n Land modern wöör, gegen de Weimarer Republik, das „System“, as dat schümpt weer. Ut dat nämlich Sülmsverständnis rut het de Autor dormols dat Stück schreeven, dat wüllt wi nich vergeten, ook wenn dat noch so goot antokieken is. Berni Kelb
