Liefpien in de Hacken

■ Moliere sien „Der eingebildete Kranke“ („Lievpien in de Hacken“) op Platt in't Ernst-Waldau-Theater: Dat Stück paßt in düsse Tied, un dat paßt so, as dat speelt ward

Wenn Moliere noch leven dee, harr he seeker ok mitspeelt. Dat weer to sien Levtieden Bruuk so bi sien Stücken, un dat is so bleven. All möt se mitspeelen: De Theoter-Prinzipalin, de Dramaturg un Regisseur jüst so, as de Ko-Autor, de dat Stück in't Plattdüütsche överdragen hett.

Frank Grupe weer dat, de all mannig een Stück op de Ort opbereit‘ hett, un nöömt hett he dat „Lievpien in de Hacken“. Bi Moliere heet dat „Der eingebildete Kranke“. He, Grupe speelt sülms den plietschen Broder Berthold vun den sund-kranken Jammerlappen Amandus, de vun Jens Ehlers dorstellt ward. De Regisseur Rolf B. Wessels speelt den Dokter Schlacke, de empört de Behand

lung afbreeken deit, as'n lies Woort vun Kritik an sien Methoden luud ward. Un de Glanzrull vun dat Deenstmäken Trina, de nich bloots eern Deenstherrn üm'n Finger wickeln deit, speelt Ingrid Andersen.

All tohoop sünd dat twolf Speelers, un de köönt wi hier nich all optellen. Man partu nöömen mööt wi Sonja Kramer, de mit twolf Johren de lüttje Dochter vun Amandus speelen deit, seut un plietsch, un de vun em orntlich 'n Moorsvull kriggt. Denn liggt se dort un deit, as wenn se doot is, un he breekt tosomen över dat, wat he vermeentlich anricht‘ hett.

Twee Themenswoorpunkten gifft da in dat Stück: Verwandschaap, watt se so mit sick bringt,

un Raffgier, wat se för Folgen hett un woans so een ok mol op de Nees fleegen kann, wenn een dat överdrifft. De Dochter schall ünner de Huuv, man se will nich den, den se kreegen schall. Eer bööse Steefmodder harr eer an leevsten in't Kloster steeken, üm dat Arf alleen to kreegen.

In Konkurrenz to de Steefmodder rangelt de Dokters un Aftekers üm dat Geld vun den rieken Patienten un üm de Hand vun de Dochter, wo jo ook 'n Arf a hangen deit. Den Doktorsöhn Thomas, de op sien glubsch-tolpatschige, man dorbi doch akademisch-arrogante Oort sick vun sien Vadder wiesen lett, woans he to freen hett, ward schöön vun Maarten Flügge speelt.

Ob de plattdüütsche Fassung dat gerecht ward, wat de Autor vör över dreehunnert Johren meent hett, mööt wi hier nich spitzfinnig uteneen kleien. Dat Stück paßt ok noch in düsse Tied - as een an so mannich een Betug to de moderne Gesundheitspolitik sehn kann - un dat paßt so, as dat speelt ward, op düsse Bühn - as de Bifall för de heele Truppe wiest.

Berni Kelb