De besaapene Mustergatte

■ To'n Saisonsluß brilliert Frank Grupe bi „Waldaus“ as Töffelachtein

As 'n orntlichen Feministen, de ick bün, harr ick jo eegens de Nees kruus trecken mußt över dat, wat dor an Klischees över de Geslechterrullen vun de Rampe dool seggt ward. Man bi'n historischet Stück mußt jo'n Oog tookniepen. Un „De Mustergatte“ vun den Amerikoner Avery Hopwood is jo all so üm 1920 rüm schreven worn. Un so wunnerst di den ook nich, datt de Olsch vun so'n drögen Sporkassenheini standesgemäß 'n Deenstmäken hett, dat serümjogen kann. Wenn ick mi dat lichtmoken wull, kunn ick nu seggen, Frank Grupe speelt den Mustergatten Willi Bartels, Elfie Schrodt is sien Partnerin Hanna, un den hefft dor noch de un de in anner Rullen mitspeelt. Man dat

hefft de Annern so nich verdeent, un dor ward unsereen jo ook nich för betoolt. Denn wüllt wi den Spoß mol 'n beeten eernsthaftig besnacken. Dor hefft wi toerst Angelika Kersten, för mi 'n nee't Gesicht.

Se speelt as Margret de Fru vun den Mustergatten, de eer too musterhaftig is, resolut un seeker, ahn dat to överdrieven. Jochen Altenburg as Jan Wolter speelt as jümmers solide, un bescheeden, as de Rull dat verlangen deit. He mimt den Don Juan, man in Würklichkeit geiht he eenmol de Week to'n Skat. Nu Elfie Schrodt as Hanna, de Fru vun Jan. Se will ook mol wat inszeneern, üm för eern Kierl interessant to warden. Se will em ook mol „wat to roden

opgeven (em verunseekern, as dat op neeplattdüütsch heet). Se versöcht Willi dorto to bringen, eer to „kompromiteern“, an leevsten jüst in den Oogenblick, wo de annern nahuus koomen doot. Se weet ook nich so recht, woans dat antostelln is, man so döösbaddelig as de Sporkassenheini stellt se sick nich an. Se mookt sick den beid tosoomen över de goot bestückte Huusbor her, unerfohren, as se sünd, un de Sekt sprütt bit in de vördersten Regen vun't Parkett.

So een bi een ward se teemlich gau duun, un denn ward dat jümmer turbulenter. Wi mööt de Handlung hier nich toenn vertellen. Man woans Frank Grupe düssen Töffelachtein speelen deit, nüchtern un besoopen, dor deist di swor mit, dat to beschrieven. Soveel Szenenapplaus heff ick bi keen Stück noch nie nich beleevt. Un de Applaus is nich bloots för em. He versöcht nich, op Kosten vun de annern Speelers to glinstern, he speelt jem nich an de Wand, üm sülmst goot dortostohn. Het he apenbor nich nödig. He treckt jem veelmehr all mit, un dat ward optletzt so turbulent - ahn datt dat entgliesen deit - de Tokiekers kriggt sick gor nich wedder in.

Würklich 'n gooden Höchtpunkt hett Rolf B. Wessels mit düsse Inszeneerung to'n Saison-Sluß sett. Achtmool is dat noch to sehn. Berni Kel