Een pillau toveel

■ Een volktümelige düütsche Kommedie vom Ehekarkhof

Premjeere op Waldau. As wi dat vör'n poor Maanden all mol hefft faststellen musst: Dat Publikum rüükt dat woll in Vörrut all tein Mielen gegen den Wind, wat sik dat lohnen deit, n Stück antokieken or nich. Dree Veertel vull, de Saal. Un denn het Dedor vör den Vörhang (Intendant Derda) ingangs noch seggt, wi schullen n beten wat sitten blieven un tööven, wenn wi eegens all nahuus wullen. Dor geev dat achteran noch wat to fieern. Dat hett de Lüüd so neeschierig mokt, datt se eern Bifallstorm lang vör de übliche Tied drosselt hefft. „Een Hansen toveel“, so heet dat Stück vun Horst Pillau, de - för uns Konkurrenzblatt hier in Bremen - tosomen mit Curth Flatow as „de Inbegriff för volktümelige düütsche Kommedie“ gelden deit. Thomas Willberger hett dat inszeneert; so good, as dat dat Stück even hergifft. Manfred H. Bettinger hett dat - ik weet nich wennehr - plattmokt. Dank Margrit Bahr hett dat hier goodgahn, watt dat Platt angeiht. Dat Stück as Kommedie is – Dutzend- (gifft dat n Steigern vun Dutzend? Villicht Gross – or Schock?) Waar. De eerste Akt treckt un treckt sik hen. Dat duert un duert. Wat sää de Naabersch Christine (Sabine Junge)? „Wenn nix passeert, hett dat Flirten keen Sinn!“ Man wat seggt eer Zielobjekt Hans Hansen I. (oorntlich plietsch vun Georg Troeger ut Hamborg as Gast speelt) dor op hen? „Charme is wat för Wieners or för Franzosen!“ Man he lehrt dat laterhen doch noch.

Un se denn wedder: „Denn so landt'n Beziehung op den Ehekarkhof.“ Waak bleven kannst in eersten Akt bloots vun dat luude Organ vun den Gastdorsteller.

Wichtig is ok – man dat is wedder son Ding för sik. Also wichtig is ok Lokstedt, de Breefdräger, de jümmers weet, wat in de Breefen bin steiht. In de Person vun Rolf Bahr is he eegens de Hauptperson vun den Abend, wieldatt he nämlich sien fiefuntwinnigstet Bühnenjubiläum to fieern hett. Oorntliche Gratlatschoon!

Un nu kumm ik inn Tüddel. Dat gifft keen klore Hierarchie. Een Eegenschaft vun Horst Pillau sien Stücken is, datt dat so good as keen Nevenrullen gifft. Isolde Beilé as Doris Hansen, de mit de Ladendeeveree, Ulf Albrecht as Walter Apostel, or Inga K. Rességuier speelt meist so good, as de annern ok. Opt End sünd se all leeve Minschen, wenn se sik twüschendörch ok noch so anbrüllen dot. Een Stück sünner dramaturgische Spannung. Een Joke joogt den annern, man Handlung kummt dor nich rin. Ton Sluss töövt dat Publikum op ne Pointe. Man dor kümmt bloots n Utpuff, de den Anfang un dat Enn vun dat Stück verbinden deit.

Noch'n poor Schnacks? De int Been beeten Lokstedt op de Bemarkung hen, dor worr doch de Hund in de Pann verrückt: „Wenn he dor man erst mol bin weer!“ Un Isolde sää heel empört: „Wat! Du mokst di mit anner Manns Bettgeschichten dick?“ Den Hansen II. gifft Altmeister Bernd Poppe. Bani Barfoot

12.-15. März: 20 Uhr 16.März

19 Uhr, 17.März 15.30 + 19 Uhr