Stavenhagen-Klassiker: Mudder Mews bi „Marth‘s“

Kannst jo jümmers wedder sehn, dat Stück. Ik heff dat opt letzt vör mehr as föftig Johren mit Heidi Kabel sehn. Un dat is so labennig as eh un je. Woans dat Premjeerenpublikum mitgeiht, doran kannst dat marken. Meist jedeen kennt ut sien Familje un sien Ümfeld düsse Typen, de dor op de Bühn to sehn un to hören sünd.

Dat Biest vun Mudder, de nich süht, wo dull eer hartet Leben eer den Charakter twei mokt hett. Ingborg Heydorn speelt eer recht övertüügend. Se kann bloots – wonem se ok is – Striet un Mißtruuen moken un ünner de annern anzetteln. Eer grote Söhn, de Fischer Willem, vun Klaus Marth himself mit sien överragende Statur inföhlsom speelt, kann dor nich mit ümgahn. He is to swach, sein Modder torecht to wiesen. Sien Fru Elsbe speelt Petra Feilen. Een dankbore Rull, dat Hart vun‘t Publikum sleit de heele Tied för eer. Sien Süster Lisbeth, de de Modder jüst rutsmeten harr (Nina Arena), is froh, datt se nu in Freeden mit eern Mann wedder alleen is.

Broder Hugo (David Rudloff), de mit Willem fohren deit, gifft sik Möh, sein Swägerin to helpen, as he kann. Man dat nützt allens nix. De Olsch drifft de junge Froo in den Dood, un jammert denn noch „Och Gott, wat ik ok allens mitmoken mutt!“

Dat hett Klaus Marth as eerstet plattdüütschet Stück in dat ünner sien Namen nee opmokte Theoter inszeneert. Bühnenbild Bojan Boev un Sabine Ulbrich.

Wi graleert un wünscht em un sien Team, datt jem dat gelingen deit, dat Theoter wedder ut de Schiet to trecken, in dat anner Lüüd dat in‘ Anfall vun Grötenwahn rinfohrt hefft. Bani Barfoot