Frömdloopen

■ In't Ernst Waldau-Theoter geiht dat so to, datt dat Premjeeren-Publikum scheneerlich quieken deit / Watt dat Stück scheun labennig un swungfull mokt

In dat Theoter in Walle is dat Publikum in siene bunte Veelfolt jo jümmers 'n fasten Bestanddeel vun de Opförung. Dütmool hefft wi wedder een Stück vun den Englänner Derek Benfield, denn wi hier as Lustspeelautor jo all kennen doot: „Dat ewige Hen un Her“ heet dat, un hannelt vun masseerte Frömdgooeree - in düsen Fall kannst getroost seggen „Frömdlooperee“. Hans Helge Ott hett dat in't Plattdüütsche sett un Frank Grupe inszeneert.

Gert, vun Klaus Nowicki smart as jümmers speelt, is lööpsch. Un dat in'n duppelten Sinn: He joggt in den pink Antog, den sien Fru Rita (Elfie Schrodt) em köfft hett, dormit he jümmers an‘ Mittwoch to'n Joggen ut'n Huus geiht un se sick von Peter beglücken loten kann. Un vun de Tied to'n Joggen knippt he sick wat af för'n Rangdewu mit Biggi, 'n sexige, man 'n beten tutige Person, mit de he sick in de Wohnung vun sien Fründ Peter un den sien Fru Eva (Edda Loges) drepen deit. Man Eva

weet dor nix vun af, se arbeit‘ ünner de Week deg in Bremen un kümmt jümmers eers an Dünnersdag nahuus.

So forsch un direkt, as de Poorn opeenanner to goht - dat is'n wohre Freid, un dat Publikum - to'n gooten Deel jo vun't platte Land, is eersmol schockeert un quiekt geneerlich, man den went sick dat gau doran un hett ok sien Spooß.

As se denn mol wegen Kopp-Pien een Dag eher kummt, is dat Malöör dor un allens geiht koppheister. Dat gifft een aasige Katt-un-Muus-Speel. De gode un straffe Regie hett dat so inricht‘, datt twoor de Figuren in dat Stück de Översicht verleeren doot, man nich de Tokiekers. Se hett to'n Sluß noch ne nette överraschung praat: de verraadt wi nich!

Dat fallt op, datt de beiden Froonslüüd de eenzigen souverrän'n Persoon‘ in dat Stück sünd, Eva meist noch mehr as Rita. To scheun, woans se eer'n Keerl verkackeiern deit, de op de Eer rum

kruupt un ünnen Sessels un Sofa na den frömden Baadmantel söcht, den he dor versteken harr (un den se, Eva, allang funn'n un in‘ Schapp steken hett): „Oosten is dor,“ wiest se em, „wenn du denn beden wullt!“, as wenn se em för'n Muselman höllt. Un he stöhnt: „Wenn ick dat wußt harr, datt'n to'n Fremdgohn so starke Nerven bruken deit!“

Veel driggt dat Bühnenbild vun Wolfgang Kleinpeter to den flotten Loop vun de Handlung bi: Twee Schauplätze, wied vun 'nanner weg (de jeweilige Wohnung vun de beiden Ehepoorn) sünd tosoomen op de Bühn as speegelsymetrische Anordnung mit 'n imaginäre Wand un 'n imaginäre Entfernung dortwüschen, so datt de heele Tied keen Kulissenschuveree nödig is. För jeedeen Szenenwessel ward blots op de een Sied dat Licht anknipst, un op de anner Siet ut. So kann dat gau hen un her gohn, un dat mokt dat Stück scheun labennig un swungfull.

Berni Kelb