Wat gifft dat för slechte Minschen
■ In't Ernst-Waldau-Theater speelt se 'ne Kummedie, de eegentlich 'n Truerspeel harr warrn schullt: „Plünnenball“ heet dat Stück, un Rolf B. Wessels hett dat inszeneert.
Toenn geiht dat as 'n Truerspeel, de Stoff is daarna, un so harr he dat ook anleggt, meet de Autor Konrad Hansen. Man bi't Schrieben hett sick dat sülfstännig mookt un ruutkoom‘ is 'n Kummedie. „Plünnenball“ heet dat Stück, un Rolf B. Wessels hett dat inszeneert. Üm dat vörwegtoseggen. So recht mol 'n Lustspeel to 'n ankieken, ahn Klamauk un billige Effekthascheree. Un to 'n Sluß, wenn de Tragedie wedder dörsleit, sünd de Toiekers so nadenklich, datt de Bifall toeerst 'n beeten taag ingang kummt. Man denn kummt he rieklich.
Erika Rumsfeld un Inge Wrieden speelt twee Süstern, Berta un Pauline, de sick mit Plünnenhökeree över Water hollen doot. Un dat nich so slecht, as dat den Anschien hett, den se flietig pleegen doot. Fix sensibel ward dorstellt, woans dat in‘ n Alldag toogeiht twüschen twee grundverscheeden Minschen, de tosomen tukoomen mööt: „Naja!“ „Wat wullt du dormit seggen?“ „Ick? Gornix, ick segg bloots, Naja!“ „Ick weet genau, wat du meenst, mit dien Naja!“ Tango danzt se tosoomen, un wenn Pauline seggt: „Ick kann doch nicht linksrüm!“ kontert Berta resolut: „Der Herr führt! “ „Dat seggt allens över de Machtverdeelung. Se, Berta, erinnernt mi an ... (na, ick segg dat lever nich!).
'n good Haart hefft se beid. Tosoomen betüüdelt se de nette junge Nutte Uschi (Sabine Junge). Pauline steekt de verkrachte Existenz vun err'n Söhn Heinz-Werner (Dieter Herr
mann) af un an wat too, wiel Berta eern Andeel spoort un versteeken deit.
In düsse Idylle platzt twee Gannoven, een gooden, Hermann, un'n slechten, Max. Herman löppz de mehrste Tied mit Ohrenschützers rum. He hett soo'n fien 't Gehör, datt keen Tressor vör em seeker ist. Acht Johren hett he afseeten un för de Tied een Koffer vull Geld bi de „Süstern Plünn“, as se nöömt ward, ünnerstellt.
Max hett dormols Schmiere stahn, nich seeten, sien Andeel an de Beute lang verjuxt un will sick nu an Hermann sien Deel ranmooken. Hermann is, dat sütt'n Heinz Meyer an, 'n Seel vun'n Gannoven, de nie nich 'n Minschen watt toleed harr doon kunnt. Heel anners Max, 'n aasig slechten Keerl. He ward so övertüügend dorstellt, datt'n Klaus Dieter Stenzel na de Vörstellung kuum noch Gooden Dag seggen mag. Un utgereekent de mutt roopen: „Herjemineh - watt gifft dar för slechte Minschen!“
Hermann overloovt sick mit Pauline un will sick mit eer in een Huus op'n Land torrüchtrecken. De improviseerte Verloovungsfier, wo se denn all wedeer Tango danzen doot, ward to'n „Plünnenball“ ümfunktioneert un de Verlooveree steekt an: Paulines Söhn un Uschi, de vun'n Hundesalon dröömem deit, finn'n sick, un Max, nich op'n Kopp fullen, mokt sick an Berta ran, dormit he'n Vörwand hett, in de Nöög vun Hermann sien Koffer to blieven und blangbie an Berta eer Erspoornisse rantokoomen.
Woans dat utgeiht, wüllt wi nich verraden, bloots, dat de to‘ n Sluß wedder Tango danzen doot. Man för de Regie wüllt wi nocht'n Tip mit op'n Weg geven: De Hamburge Stadtdeel Othmarschen, wo de „beeteren Lüüd“ wahnt, glieks bi Blanknees, un wo de „Süstern Plünn“ mit jümmer Bollerwogen allerwegs henfohren doot, sprickt sick nich Ottmarschen, sünnern Ootmarschen.
Berni Kelb
