Elfie Schrodt as Zegünersch

■ Waldau-Theoter överrascht mit „Güstern eers un morgen wedder“

„Woken hett Kanakerwief seggt? Wooken weer dat“ froogt Munja (Elfie Schrodt) eer Dochter Marion (Birgit Peitzmeier). „Och, dat weer bloots de Kasseererin in'n Supermarkt.“ Un dormit sünd wi meern in de Prokblematik, datt dat Intoleranz gegen „Annersoortioge“ nich bloots fröher geven hett. „Güstern eers un morgen wedder“ heet dat Stück vun den Hamborger Autor Ingo Sax, womit dat Ernst-Wald-Theoter uns överraschen deit.

Dat Stück, vun Jens Ehlers inszeneert, speelt in een lütt Dörp in Norddüütschland, hier un hüüt, as de Autor seggt, mit'n lüttje Trüchblend no negenteinhunnertfievunveertig. Moral, wiest das Programmheft ut: indiskutabel, man real. So'n richtiget Meststück vun'n erfolgreichen Afkaten (Dr. Heimbuch, speelt vun Klaus Nowicki), ward vun sien vergahn Tied, dat heet, vun sien Verbreeken inhaalt. He hett de Sippe vun Munja (as junge Deern vun Ruth Wolkowski speelt) sö

ßunwintig Minschen, umbröcht, as he as jung'n Lütnant (as de ward he vun Bernd Poppe speelt) mit'n besaapen‘ Moors 'n Korv haalt hett. Un denn hett he dahn, als wenn dat de Gestapo west is. Dor is he mit dörchkoomen, dat is nu ok allns verjährt, man Munja kriggt em op eer Oort doch bi de Büx. „Echt stark“ as'n hüüt seggt, woans Elfie Schrodt as Munja dat heele Stück driggt. Dat heet nich, datt de Annern slapp speelen doot. Allens solide besett: Claus Deters as Buer Rolf Nissen, op den sien Hoff sick das ganze afspeelt, Jochen Altenburg as Munja's Vadder, Thomas Fenkl as Flakhelfer un Rolf Bahr an Hannes. Datt dat nich bloot 'n rührseelig Truerspeel ward, dorför hett de Autor Heino Stichweh 'n Rull op‘ Liev sniedert: Rasmus, 'n aftakelten Seemann, de op‘ Hof bi Nissen helpen deit. He hett för jedeen Situatschon 'n Bispill ut de Seefohrt: „Dat erinnert mi doran, ick heff mol op de Marie fohrt, un dor harren wi...“

jüst as Higgins bi Magnum in de Serie. Un denn möt wi noch Sabine Junge Rechtigkeit tokamen laten. Se speelt de Carola, de unsympatische un Ehrgiezige Olsch vun Buer Nissen so perfekt un övertüügend, datt dat Publikum ehr de Gunst enttrecken deit un sick mit den Bifall an Sluß 'n beten trüchhölt. Dat is ne recht! Swachstellen in de Inszeneerung? Wo to'n Bispill de liefhaftige Arbeidswelt op de Bühn kummt, wirkt dat 'n beeten stief, as wenn de Speelers twee verkehrte Hann'n hefft.

Man dat deit den gooden Gesamtindruck keen Afdrag. Dat Premierenpublikum hett dat Stück dankbor annahmen. Interessant ward dat, wenn dat Stammpulikum ut‘ Umland mit de Abonnemangskorten kamen deit: Ob dat dor wull Szenen -Applaus an de falsche Stee gifft, etwa wenn dat heet: „Wöhl nich mehr in den olen Krom rüm!“? We graleert Waldau's to düsse mutige Inszeneerung.

Berni Kelb