Welturopföhrung op Platt: To'n Afkieken

■ „Amanita“ vun Ingo Sax in Neuenburg: dor kann sick mannig een Hochdüütsch Theoter wat vun afkieken

...un ok de „grooten“ plattdüütschen Theoters hebbt dor 'n eernsthafte Konkurrenz: Good Theotermokers un —speelers gifft' ok dor, woans een dat kuum dacht harr: op't platte Land. To'n Bispill in Neeborg, an de B 437, op'n halven Weg twüschen Ollenborg un Willemshoben. Dor hett Rudolph Plent ut Oldenborg wat inszeneert:

Dat Stück „Amanita“ vun Ingo Sax hett verleegen Johr den 1. Pries kreegen in den „Autorenwettbewerb des Niederdeutschen Bühnenbundes Niedersachsen und Bremen“. Un mit Föftig tellt so'n jungen Autor in dütt ansunsten meist konservativ bit reaktschonär beleggte Janger jo noch to de Jungen Spunden, as Naawußtalent. „Amanita“, so heet se jo gor nich, de Deern, de „mutistisch“ is. Dat heet, se hett ophört to snacken un sick in sick sülmst trüchtrocken, as eer Vadder vör veer Johren afnippelt is. De ansünsten ganz resolute Modder (vun Malies Ochsendorf speelt) „ward dor nich mit fardig“ un bestellt 'n Pyschologin, de ok noch as Pastersch 'n Doktertitel hett. Een Ekel vun Fru (har ik Karin Evers-Meyer, de ok dütt Theoter ledden deit, gor nich totraut). De Pastersch hett för de Schietarbeit — opassen, datt de Deern sick nix andahn deit — 'n Zivi (vun Rainer Behrends inföhlsam speelt) anhüert. De bringt — dat is vun Anfang an to vermoden, de Probleme op'n Punkt un lööst dat allens op. Man woans, dat könt wi nich verroden, dat hett bannig den Charakter vun Krimi, dor deit 'n dat nich.

Dat hannelt sick nich üm'n Problem, wat an de Hoorn bitrocken is. Geiht jüst wedder all Daag dör de Tieding. Man in't persönliche Ümfeld ward dat verdrängt. Un Du kannst dat an de Reaktschoon vun't Publikum gewohr warden: Veele vun de Täters un de Opfers sitt dor in' Sool, beleevt dat nochmol un weet sick nich to laten. Christin Howe, de den schwierigen Part vun de kranke Amanita speelt, is echt to bewunnern. Man ok an de dree annern Mitspeelers ward hoge Ansprüche stellt, un se ward eer gerecht. Ingo Sax hett good daran dahn, dat Stück na Neeborg to geven. Dor kriegt wi woll noch mehr vun tö hören, denn dat ward ok in't Hochdüütsche översett. Berni Kelb