Snack op Platt: Se vergeet jemmer Geld hier

■ De Kolumnist versökt, mit Weetenshap, Deduktschoon un Induktschoon 'n Prognos över „Jekyll & Hyde“ to maken

„Die größte Errungenschaft unseres Jahrhunderts ist nicht die Atombombe, nicht die Weltraumfahrt oder die Mikroelektronik, sondern die Fähigkeit der Menschen, ein Buch zu beurteilen, ohne es gelesen zu haben.“

Dat heff ik mol leest. Kunn meist vun Karl Kraus sien. Man bloots meist. Woso schull dat nu nich ok för sowat gahn, wat se'n Musical nömen dot. Versökt wi dat mol.

Ik heff dat nich sehn, dat Stück över den berühmten Schizo (wat nich heet, datt ik mien Stevenson nich leest heff). Un ik warr dat ok nich ankieken. Dat hefft se mi mit de opdringliche Reklam vun achtern un vun vörn vermießt. Naja, enerwegens mööt de acht Werbe-Mios jo hen. De lokalen Werbezeitungen brukt Anzeigen, datt se jemmer Affinnungen an de Chefredakteuren betahlen köönt.

Mien eegen Urdeel is natürlich objektiv; so as sik dat förn taz-Minschen hören deit. Ik gah nich dor hen na'n Richtweg un laat mi vun dat Brimborium inwickeln. Nee! Weetenschap is anseggt, Deduktschoon, Induktschoon, indirekte un Ümkehrslüss.

Fangt wi mol mit den Rahmen vun dat komplexe Problem an. Bremen geiht dat slecht. Nu mutt wat her, datt dat beter ward. Dor kummt son slauen Voss un seggt: „Allens, wat ji bruken doot, is'n Musical! Denn ward ji foorts 'n Weltstadt. Un denn koomt de Lüüd ut de ganze Welt hierher un wüllt dat sehn. Un denn vergeet se jemmer Geld hier.“

„Naja“, seggt de Voss, „dat kost – eerstmol – 'n beten wat. Ik mutt dorbi jo ok riek warden. Man dat is lang nich so düüer, as wenn de Weser vun Fishtown bit hen na Kuhgravensiel noch tein Meter deeper utbaggert warden mutt, dormit de neege Generatschoon vun Brunstjollen hier ok fastmoken kann.“ Op son Niveau hett sik das woll afspeelt. Un Henning kiekt to.

So is Bremen nu mol.

Induktschoon: Wat good is, sett sik dörch. Ümkehrsluss: Wenn versöcht warden mutt, jichenswatt mit Gewalt dörchtosetten, denn kann dat so good woll nich ween.

Mi is dat jo an düütlichsten bi de Radiowerbung opfullen. Dor hefft se sik veel Möh geven, dat „Musical“ antopriesen. Jümmers un jümmer wedder. Sogoor mit 'n Studio-Gespräch an Vörmeddag. Un denn hefft se ok wat dorvun vörspeelt. Wat weer dor to höören? Oh, Jeh! 'N Knödeltenor, de wiest hett, datt he sien Atemübungen ornlich obsolveert hett, datt he 'n hogen Ton'n Tied lang hollen kann. Man: nix Melodie, nix Musik. Musical!

Un denn heff ik dacht (de indirekte Sluss): Wenn dat in dat heele Stück een Fetzen Melodie geven worr, wat'n Ohrwurm warden kunn – as wi dat jo vun dat een or anner Musical wennt sünd – denn harrn se dat an düsse Stee in't Radio speelt. De Sender heet jo „Radion Bremen Melodie“. Man dat gifft dat woll nich. Mien Vermooden: Nich een Stück Musik is in dat Musical. Bloots Geld. Dat geiht nich üm Kunst. Dat geiht üm de Quadratmeterpriesen an Richtweg.

So is Bremen nu mol.

De Prognos över „Jekyll & Hyde“: Dor ward keen Gesundbeteree helpen, dat is garantiert 'n Flopp. Nich för de, de dat optrocken hefft un jemmer Mackers vun de Bau-Branche. De sünd 'n beten rieker worrn. Man för unser Bremen. Wi hefft dat jo. Rathuus un Polit-Oper (Börgerschap) hefft Finstern noog, wo 'n dat Geld rutsmieten kann, wat annerwegens inspoort ward. Warden mutt.

Und der Henning blicket stumm nach nem neuen Job sich um? Nee. De sitt fast.

So is dat nu mol, in Bremen. Muttst jo allens in Tosomenhang sehen.

Jekyll & Hyde? Nee! Henning & Hartmut.

Bani Barfoot