Twee unschüllige Engels

■ Vör Gericht in't Waldau-Theater as de leibhaftige Fritz Teufel

Ick heff direktemang dorop tövt, datt se bi't Opstohn seggt:„Na, wenn es denn der Wahrheitsfindung dient ... .“ Sünnerlich de Staatsanwalt (vun Wiegand Haar speelt) is meist an't Uutrasten, wenn he sick vun de beiden netten Scharteeken seggen loten mutt:“...das's wohl etwas schwierich zu verstehn, wenn man nich mehr der Jüngste is!“

In't Ernst-Waldau-Theoter speelt se dat Stück „Twee unschüllige Engels“ vun Erich Ebermayer, in't Plattdüütsche sett vun Hans-Jürgen Ott. Rolf B. Wessels hett düsse plietsche Inszeneerung op't Geweeten.

De Story is gau vertellt: Twee Frolleins, olle Jungfern, Süstern, Rentnerin'n, sünd op de Werbung vun so'ne Kreditkoorten-Firma rinfullen un hefft gor keen Konto, man de Naam un de Inizialen vun de öllere Süster sünd identisch mit den vun den Direktor vun de Komputerfirma, de dat Kreditkoorteninstitut bedeent. So hett de Komputer sien „ok“ geeven. Un so'n Komputer kann sick jo nich verbiestern. „Von Menschenhand irrig gefütterter Computer“ heet dat denn later bi de Verhandlung. Op de Oort hefft de beiden ool'n Damen (vun Inge Wrieden un Karin Hölscher allerleevst vörspeelt) also jümmer Kreditkoorten kreegen. Un denn mookt se dat, watt de Werbung jem opsnackt hett: „Kaufen Sie - bezahlen tun wir!“

Nu staht se vör'n Kadi (vun Bernd Poppe, de op de Premjeere för den kranken Stenzel insprungen is, scheun bedachtsom dorstellt). „Wirtschaftskriminalität“, heet dat Delikt. Denn kriggst jo dat grote Lachen, wenn‘ an Otto, Lambsdorff or Friderichs, denken deist. Man so'n Staatsanwalt, de mutt jo'n Erfolg, ne Verurdeelung vörwiesen, wenn he wiederkaamen will. un dat kann he nich bi de grooten Haie - de hefft to düüre Afkaaten - dat kann he beeter bi de Süstern Kramer. Dat düütlich to maken, is för mi dat Verdeenst vun dütt Stück.

Wat to de Opföhrung noch to seggen is: Dat is scheun, datt dat eegentlich bloots Nevenrullen gifft (wenn een vun Inge Wrieden un Wiegand Haar afseehn deit), de all tosoomen goot besett sünd. Un datt de Barriere twüschen de Speelers un de Tokiekers manichmol dalreeten ward: De Komputer-Direktor (Heinz Meyer) ageert vun't Parkett ut, un vör de Paus‘ mutt op de Bühn keen Vörhang fallen. Dat Publium schnallt dat ok so: Wenn Inge Wrieden op den Richterdisch anfangt to picknicken, denn mutt wol Pause sien.

So'n poor Unstimmigkeiten gifft dat jo jümmers. In de föftiger Johr'n, in de dat Stück speelen schall, wenn‘ dat Programmheft glöven deist, hatt dat Kreditkoorten un so Reisebüros, as se uns hier wiest ward, noch gor nich so geven. Un bi so'n Stück kannst jo ok nie nich weeten, wat vun den Autor is un wat vun den Inszenator rutstreeken or dortoschreeven is.

'N Moral hett de Geschicht ok: Nich bloots för de Footgängers in'n Straatenverkehr, ok in'n Geschäftsverkehr schull dat för de swacken Verkehrsdeelnehmers eegens Zebrastriefens geven. Resümee: „Och - irgend soßn Lustspiel“, heff ick dacht. Dor heff ick vörbi dacht. Dor steekt wat in, dat hett Sinn. Goht hen un kiekt jou dat an! Berni Kel