Tschechow op Platt

■ „Dat Beest vun Keerl“ un „De Heiratsandrag“ in't Ernst-Waldau-Theoter: Stücke von Anton Tschechow

Twee Eenakter vun Anton Tschechow harrn güstern plattdüütsche Premjere. Em, Tschechow, to rezensieren, steiht mi nich too. Man wat se bi Waldaus dorvun mookt, dat geiht us wat an. Gunter Tietze hett sick doranmookt, dat to inszeniern, wat Frank Grupe in't Plattdüütsche överdragen hett.

Tschechow will us sachs wiesen, woans de Minschen sünd, nich de Russen. Un so speelt de Stücken denn ok in Plattdüütschland un dat Geld sünd nich Rubels, sünnern D -Mark.

In dat erste Stück speelt Ingrid Andersen de Wittfru Elsa Pastuur, de jümmers noch üm eern doden Keerl truern deit, likas datt he 'n beuset Dos west is. Se versteekt sick in eer Komer un sütt keen Minschen op de Welt as den Bedeensteten Lüder. In den sien Dorstellung dör Wolfgang Klemet sleit allerdings dat russische Element vun't Original -Stück dör: He buckelt, as wör he lieveegen, un kriggt ok mannig een Pedd in'n Moors. As denn de Nober Gregor vun Seydel (Rolf B. Wessels) in't Speel kummt, entwickelt sick dat gau so, as harr se jüst op em tööft. He, de erfohrne Levemann („Ick heff mehr Fruens hatt, as du Poppen: twolf heff ick sittenloten, negen sünd mi wegloopen!“) verleevt sick Hals över Kopp. He harr egens Schullen indrieven wullt, de de Doode bi em mokt harr, man de starke Fruensperson, de sick leever mit em duellieren will, as sick vun em beschimpen to loten, imponeert em gewaltig.

Wessels gliekt dat, wat em an Statur för de Rull fehlen deit, dör Akrobatik ut. Dat is nich jümmers glücklich. Ünner een Keerl, de as „Bär“ utwiest is, stellt een sick 'n anner Statur vör, as he se hett.

Heel un deel anners is dat in dat tweete Stück. Dor brilljeert Wessels as Ludwig Stakelsen, de nich mehr taufrische Heirodskandidat, jüst mit düsse Fähigkeit. Eenmoolig, wo he de verscheden Gebresten vun den Hanfstengel op de Bühn bringt un se ok sauber dörhollen deit.

He weer egens koom, üm bi den gootmötig-polterigen Steffen

Schurek üm de Hand vun sien Dochter Rosa (Ingrid Andersen) antohollen. De freit sick ok, datt he de Deern ünner de Huuv kreegen schall. Man de, kuum mit den Brögam in spe alleen, weet dor nix vun aff un fant prompt mit em an to strieden, wokeen de Üssenwisch togehören deit, de twischen jümmer Anwesens liggt: Em sien, or eer Familie.

As se em weggruult hett un de vun eern Vadder hören deit, datt se freet warrn schull, holt se em trüch un will em alles vergeven, em de Ossenwisch sogoor schenken. Man dor geiht de Striet foorts vun vörn los: Se will em jo wat schenken. Man dor geiht de Striet kfoorts vun vörn los: Se will em jo wat schenken, wovon he meent, datt em dat togehören deit, dor kann se doch nich över verfügen!

De Vadder bringt dat op't letzt allens in de Reeg, he will sien Dochter bookstäävlich mit Gewalt ünner de Huuv bringen. In de Beschrievung vun dat Stück ward se charakteriseert as „nicht mehr ganz junge und hysterische Gutsbesitzerstochter“.

Dat kriggt Andersen nich so övertügend op de Rull. De rode Prück steiht eer so good, se sütt dormit un mit eer barfte Feut so allerleevst ut, datt'n eer dat laate Mäken eenfach nich afnehmen mag. Sülmst bi den Striet üm de Ossenwisch entsteiht de Indruck, datt de Striethammelichkeit mehr bi den Brögam liggt, un dat hett de Autor seker so eensiedig nich wullt. Man, schoden deit düsse lüttje „Schönheitsfehler“ dat Stück nich sünnerlich. Dat Publikum sütt doröverhenweg un is eenfach henreeten. De Bifall mannigmol ok op de opene Szene - bewiest dat.

Een lütt Word mutt noch to dat Bühnenbild vun Jeremieas H. Vondrlik seggt warrn. Dor hett he den Ernst-Waldau-Pries 1988 för kreegen, un dat nich to Unrecht. Een un datsülbige Bühnenbild för twee heel verscheedene Situatschoon 'n. Un mit 'n poor eenfachste, man seker insett‘ Stilmittel ward he mit dat eene Bild beid Stücken gerecht. Wohrachtig ne Meisterleistung.

Berni Kelb