Grunöverholt un ok gedeegen
■ „Deener vun twee Herren“ – dat geiht nich? Un ob dat geiht: Carlo Goldini sien klassische Komedie op Platt op Waldau
Dor bün ick wedder. De nee Saison hett anfungen, un ick kiek för de taz bremen af un an – wenn se dor grod mol wat op Platt speelen doot – bi Waldaus rin, dat Theoter in Walle mit den traditschonellen Nomen „Ernst ...“
Grundöverholt hefft se dat Huus intwüschen ton söventigsten Geboortsdag, de aver man eerst bi de överneegste Premjeere fieert warden schall, as Intendant Deedor forn Vörhang seggt hett, wieldatt se noch nich fardig sünd. De Sauna, de se inboot hefft, funktschoneert all. Mag aver ok ween, datt bloots de Klimaanlaag noch nich geiht.
Bi düsse Premjeere güng dat üm den „Deener vun twee Herren“ vun Carlo Goldini, 'n Klassiker vun Komedie, de 1763 in Venedig speelt, un vun Arnold Preuß vörn Tied in 'n würklich goodet Platt bröcht worden is. 'N goode Komedie is jo as 'n Krimi. So wüllt wi de Handlung un de Oplösung ok nich verroden. Wi wüllt joo bloots 'n beten anwichsen, hen to gahn un dat sülmst antokieken.
De Speelers – verdeent harrn se dat, man wi köönt jem nich all enkelt optellen – de Speelers weern good. Man se möt jo so speelen, as de Inszenator (nich to verWesseln mit Innensenator) Janos Mrsán jem dat opdüveln deit. Kannst di över argern, wenn du wullt – Man dat is so.
Dat geiht los mit den Hauptdorsteller Andreas Lembcke, de den Trufaldini speelen deit. He is Gast in't Ensembel un mutt doon, wat de Gast-Boß Mrsán em seggt. He mokt dat vigeliensch, man Platt liggt em woll nich so. Also mutt Pantomine her, datt dat Publikum mitünner meist ungedüürig wardt. Überlängen heet dat op Hochdüütsch. Mokt sick vördergrünnig good, dat öller Publikum lacht – man: Wat schall dat? Kannst dat ok överdrieven mit de Slapstickeree.
As Rezensent nu mutt ick jo de Hauptfiguren bekieken. Christina Bahr as Beatrice fallt ut'n Rahmen. Wo se as Federico basch över de Bühn steveln deit: Charmant speelt se de Büxenrull, stark – würklich wunnerbor !
Un denn de beiden Jugendlichen Helden! Bi Poppe sünd wi de Routiniertheit jo wennt. Man ok Wessels mokt sick good. Un all beid mit de – och, dat mut ick joo verklooren:
Hasenpooten. Se, de slanken Bengels, mit Stulpensteveln, Degens un enge Büxen. Un denn: As wi dat vun de Balletttänzers wennt sünd, hefft se 'n Hasenpoot vörn in de enge Büx. Dat schall so utsehn, as wenn dor orntlich wat is. Kannst nich översehen. Mag jo ween, dat is echt, un gor keenn Hasenpoot. Is dat? Keen kann dat weeten! Man wat schall dat! Mokt dat de Maske (Anja Gießman), de Kostümsche (Bisley Stark), oor eenfach bloots de Requisitsche (Mike Klar)? Nevermind!
Wiegand Haar heff ik weddersehn – in alter Pracht – as Doktor Lombardi, un mien olen Swarm Uwe Pekau, de mit dat Gesicht ut Steen, tosomen mit Martin Gresselmeyer.
Datt de Souflöössche ok mol mit in't Speel un op de Bühn kümmt, is 'n scheune Idee. Elfie Schrodt is dat, un se kreeg bi den Slußapplaus eegens 'n oorntliche Extraportschoon.
Nu heff ick vun de beiden smucken Deerns, de de annern Brüüd speelen doot – Martina Rüggebrecht un Annett Meyer – gornix vertellt. Man – to översehn sünd se nich. De een so – un de anner so.
Un – last but not least – nich to översehn: Dat slichte Bühnenbild offenbort op'n eersten Blick de gedeegen Handschrift vun Roland Wehner. Bani Barfoot
Wedder to sehn: 25., 29. und 30.9., 20 Uhr; 26. 9. um 19 Uhr
